Skilyrðin í Hollandi eru þau að læknirinn:

1. sé sannfærður um að ósk sjúklingsins sé sjálfviljug og vel ígrunduð,
2. sé sannfærður um að þjáning sjúklingsins sé viðvarandi (ómeðhöndlanleg) og óbærileg,
3. hafi upplýst sjúklinginn um ástand hans og horfur,
4. og sjúklingurinn séu sannfærðir um að engin önnur skynsamleg úrræði séu í boði,
5. hafi ráðfært sig við a.m.k. einn annan, óháðan lækni, sem hefur vitjað sjúklingsins og veitt skriflegt álit sitt um skilyrði a)-d),
6. gæti læknisfræðilegrar vandvirkni við að binda endi á líf sjúklingsins eða aðstoða hann við sjálfsvíg.

Dánaraðstoð er með öðrum orðum sá verknaður að binda endi á líf sjúklings af ásetningu og að ósk hans.

Dánaraðstoð samkvæmt þessu skilyrðum er ekki:

• líknandi meðferð eða lífslokameðferð
• þegar næringu eða meðferð er hætt
• þegar sjúklingur fær aukna verkjalyfjameðferð, t.d. morfín í þeim tilgangi að flýta dauðastundinni
• þegar læknir styttir líf sjúklings án vilja hans

Í hollensku lögunum kemur fram að það má ekki þvinga lækna til að veita dánaraðstoð, þeir hafa ótvíræðan rétt til að neita. Sjúklingur á ekki rétt á dánaraðstoð; hann á aðeins rétt á að biðja um dánaraðstoð.