Konan mín sem aðeins er 52 ára var greind með lungnakrabbamein í marslok 2017 eftir að hafa gengið á milli lækna í 4-5 mánuði. Mjög hraust og passaði sig að lifa eðlilegu heilbrigðu lífi. Síðar dreifði krabbinn sér í nýrnahettur og höfuð. Í janúar 2018 var hún send til London í sérstaka geislameðferð.

Amma lá síðustu 3 árin í rúminu á elliheimilinu sem hún dvaldi á, þekkti orðið engan afkomenda sinna, grét bara og það eina sem skildist var þegar hún bað í sífellu guð að taka sig. Þegar kom að því að hún skildi við, orðin 101 árs gömul, var lífið látið fjara út með líknandi meðferð. Ég varð svo reið.

Ég er aðstandandi en mamma mín er með Lewybody sjúkdóminn. Hún greindist með Parkinson 2017 og 2018 með Alzheimer.  Í dag er hún ósjálfbjarga á allan hátt og fer hægt niður á við.  En sjúkdómurinn helltist yfir þessa elsku á sínum tíma. Að sjá nákominn ættingja hverfa frá manni á þennan hátt er afar erfitt að horfa upp á.

Eftir að hafa horft á ástvin deyja hægt úr heilabilun, og starfa á hjúkrunarheimili þar sem margir íbúar höfðu heilabilun eða hrörnunarsjúkdóm, hef ég sterkar skoðanir á mikilvægi dánaraðstoðar. Að deyja hægt úr kvalarfullum sjúkdómi er fyrir mér pynting, og þykir mér merkilegt hvað fólki finnst algjörlega sjálfsagt að svæfa dýr „svo þau þjáist ekki“, en á sama tíma þyki eðlilegt að manneskjur þjáist langtímum saman.