Þetta er reynslusaga mín en ég hef tvisvar sinnum á sex árum upplifað dánaraðstoð náins aðstandenda. Ég hef áður tjáð mig um ferð fjölskyldu minnar til Sviss árið 2013 þegar við fylgdum eiginmanni mínum sem leitaði til Dignitas samtakanna til að fá aðstoð við að deyja en samtökin aðstoða útlendinga sem ekki geta fengið aðstoð við að deyja í heimalandi sínu.

Föstudaginn 21. september verður haldið málþing sem ber yfirskriftina Dánaraðstoð og líknandi meðferð, algjörar andstæður eða órofa heild?  Fyrir málþinginu standa Endurmenntun Háskóla Íslands og Lífsvirðing, félag um dánaraðstoð.

Þann 3. apríl sl. birtist grein í Morgunblaðinu sem ber heitið „Gegn líknardrápum á Íslandi“ eftir Guðmund Pálsson, sérfræðing í heimilislækningum. Auk þess að nota frekar niðrandi orðalag, gætir í greininni gætir nokkurs misskilnings, sem er miður, sérstaklega þegar læknir á í hlut.

Í byrjun febrúar birtust greinar í Fréttablaðinu um „líknardeyðingu“ eins og Björn Einarsson öldrunarlæknir á Landakoti-LSH kallar dánaraðstoð. Björn fer ekki með rétt mál og viljum við því leiðrétta hann með þessari grein.

Við vitum öll að við munum deyja. Það er óumflýjanlegt. Við vitum hinsvegar ekki hvenær dauðann muni bera að garði eða hvort við munum fá mikinn fyrirvara. Við vitum ekki hvort dauðinn komi of snemma í okkar lífi eða hvort hann muni fylgja aldri.